دعوای تازه = کشاکش جدید = ستیزه نو = بخش اول

خیلی وقت است که پوسترها و پیکره های پرطمطراق صدام حسین ناپدید شده اند. اکنون بیشترین تصویرگری های قابل رؤیت در بغداد متعلق به علی و پسرش، حسین (رجوع کنید به تصویر[ی که در مقاله درج شده]) است که از سوی شیعیان به عنوان دو تن از رهبران بر حق اسلام بعد از مرگ محمد پیامبر حرمت نهاده می شوند. بغداد که روزگاری مقر خلیفه بزرگ سنی در دوره سلسله عباسی بود، به شکل آشکاری [= به وضوح] یک شهر شیعی شده است.

در عهد صدام، شیعیان به خاطر تلاش برای رفتن به سفر زیارتی صد کیلومتری از پایتخت به کربلا بازداشت می شدند؛ [اما] اکنون جاده های اصلی شهر به خاطر عاشورا، یک فستیوال شیعی، به روی خودروها بسته است، چرا که مردمان بسیاری عازم پیاده روی طولانی هستند. تابوت های جنگجویان شیعی که در نبرد علیه جهادی های سنی کشته شده اند، روی خودروها و تاکسی ها در صفوف منظم حمل و به پیش رانده می شوند تا در نجف، شهر مقدس دیگری که تقریبا 160 کیلومتری جنوب [بغداد] است، به خاک سپرده شوند. سنی ها در بغداد ــ آنهایی که باقی مانده اند، چنانکه هست، بعد از سالها خشونت جمعی که بسیاری از آنها را بیرون رانده است ــ چنین تفوق شیعی را ناخوشایند، [بل] حتی [آن را یک] تهدید تعمدی می یابند.

دو شاخه اسلام، به روزگار فتنه یا کشاکش بزرگ بر سر جانشینی پیامبر محمد [صلوات الله وسلامه علیه و آله] از هم جدا شده اند ( = منشعب شده اند).  سنی ها مدعی هستند که رهبری از خط راشدین (به طور صحیح هدایت شدگان یا خلفای کامله) چهارگانه می گذرد، که اصحاب [یا: معاشران = همنشینان] پیامبر بوده اند: ابوبکر، عمر، عثمان، و فقط بعد از آن: علی، پسرعمو و داماد پیامبر [ص]. بعد از آن که خرقه = ردای خلافت به امویان در دمشق منتقل شد، توسط عباسیان بغداد پی گرفته شد. شیعیان می گفتند که جانشینی [ = خلافت] غصب شده است. [و] آن باید از طریق [ = در میان] خاندان پیامبر انتقال یابد، ابتدا به علی [ع] و سپس به حسین [منتقل گردد]. اما علی در کوفه کشته شد و در نزدیکی نجف مدفون گشت، در حالی که حسین در نبردی علیه امویان در کربلا کشته شد و در همانجا به خاک سپرده شد، اهمیت این دو شهر برای شیعیان از همین روست. سپس رهبری شیعیان به سلسله ای از امامان منتقل شد که هماهنگ با فرقه های ایشان، در نقاط مختلف قطع شده ( = متوقف مانده)، به عنوان مثال زیدی ها «پنج امامی» اند، اسماعیلی ها «هفت امامی» اند، و اکثریت، «دوازده امامی» اند. شیعه دوازده امامی به صورت مذهب رسمی دولت در امپراتوری فارسی [؟] صفوی درآمد، و این، همان دلیلی است که سنی های تندرو تمایل دارند شیعیان را به عنوان دشمنانی بیگانه [ = خارجی]، حتی غیرمسلمان لحاظ کنند.